Czołg T-34

Czołg T-34
T-34 to średni czołg stanowiący podstawę wyposażenia rosyjskich wosk pancernych. Przez wielu znawców uważany za jeden z najlepszych czołgów II wojny światowej.

W 1939 dowództwo rosyjskie przyjęło na uzbrojenie średni czołg T-34, napędzany mocnym silnikiem, posiadający spawany pancerz, ułożony pod dużym kątem oraz uzbrojony w działo kalibru 76 mm. Co najważniejsze, miała to być konstrukcja przystosowana zarówno do masowej produkcji jak i łatwa w konserwacji.

W grudniu 1939 w Charakowie powstały dwa prototypy średniego czołgu, które po odbyciu testów na wytrzymałość podwozia oraz prób strzeleckich zostały skierowane na front fiński, na który przybyły w marcu - czyli po zakonczeniu wojny rosyjsko fińskiej. Jednak nawet bez bezpośredniego sprawdzania w walce czołg wykazywał tak wiele zalet, że w maju 1940 fabryka czołgów im. Kirowa w Leningradzie rozpoczęła jego produkcję. Pomimo początkowych trudności technicznych, które szybko usunięto, w pierwszych dwunastu miesiącach wyprodukowano 1200 egzemplarzy. Prace nad T-34 utrzymywane były w ścisłej tajemnicy - jeżeli nie liczyć nie potwierdzonej informacji o wizycie amerykańskiego dziennikarza w Szkole Pancernej im. Stalina w maju 1941.

Pojawienie się T-34 w czasie niemieckiej inwazji na Rosję w 1941 r. wywołało szok w oddziałach najeźdźców. W relacjach 17. Dywizji pancernej znajduje się wzmianka o rosyjskim czołgu przedzierającym się samotnie 18 km w głąb linii niemieckich. Czołg ten zdołała podobno unieszkodliwić haubica strzałem z bardzo bliskiej odległości. W początkach wojny armia rosyjska posiadała jedynie 1100 czołgów T-34. Kiedy nadciągające wojska niemiecki zaczęły zagrażać fabrykom, w których powstawały, większość z nich przeniesiono pospiesznie na wschód. W ten sposób w miejscowości Niżnyj Tagił na Uralu powstała największa wytwórnia czołgów T-34. Do końca wojny ogólna liczba wyprodukowanych egzemplarzy sięgnęła 40000.

Odpowiedzią Niemców na T-34 było opracowanie bardziej skutecznych czołgów oraz dział przeciw czołgowych, na co z kolei Rosjanie zareagowali dalszym udoskonaleniem parametrów swojego czołgu: nowe działo kal. 76,2 mm, większy zapas paliwa, grubość i jakość pancerza. W 1943 przeprowadzono znaczną modernizację czołgu, poprzez zamontowanie nowego działa kalibru 85 mm w obszernej wieży. W jej wnętrzu mieściły się trzy osoby, co pozwoliło na odciążanie dowódcy przez ładowniczego. Tym samym załoga została powiększona do pięciu ludzi. Grubość przedniego pancerza wzrosła do 60 mm, a wieży do 90 mm. Rozpoczęto również montowanie nowych pięciobiegowych skrzyń biegów. Czołg nazwano T-34/85. Podwozia czołgu T-34 służyły również do broni specjalnego przeznaczenia, jak: miotacze ognia, jako pojazdów saperskich, pojazdów obsługi technicznej czołgów oraz jako element dział samobieżnych SU-85 oraz SU 100. Po zakończeniu wojny produkcja dział samobieżnych na podstawie czołgu T-34 była kontynuowana , co najlepiej świadczy o zaletach tej konstrukcji. T-34/85 był produkowany jeszcze kilka lat po wojnie w niektórych krajach (m.in. w Polsce), a na uzbrojeniu kilku armii pozostawał do końca lat 80.

Ciężar: 32 t
Wymiary: długość całkowita 8,15 m (kadłuba 6,07 m), szerokość 2,95 m, wysokość 2,72 m
Załoga: pięcioosobowa
Silnik: wysokoprężny W-2-34 o mocy 500 KM
Szybkość: 55 km/h
Zasięg: 300 km
Przygotowane przez: Cinek
2005-11-18 19:11:42