John M. Browning

John M. Browning był czołowym konstruktorem broni w USA. W latach wojen światowych armia amerykanska używała trzech jego wynalazków: pistoletu automatycznego Colt M1911A1, karabinu automatycznego oraz ciężkiego karabinu maszynowego. Zarówno karabin automatyczny, jak i ckm Browning skonstruował w latach 1915 1916. Wypróbowano je w 1917 i od razu skierowano do produkcji z przeznaczeniem dla Amerykanskich Sił Ekspedycyjnych. Po I wojnie światowej weszły w skład podstawowego uzbrojenia armii USA, a ich kolejne, zmodernizowane modele używane były przez prawie wszystkie jednostki wojsk alianckich. Karabin automatyczny (samopowtarzalny) Browninga to bron przystosowana do strzelania z ramienia, w której wykorzystano do uruchamiania i przeładowywania ciśnienie gazów prochowych pobieranych z przewodu lufy. Miał kaliber 7,62 mm, ważył ponad 7 kg, posiadał magazynek na 20 nabojów, jego szybkostrzelność wynosiła 500 strzałów na minutę. Z dołączonym dwójnogiem stał się ,,bronią automatyczną oddziału" armii amerykanskiej, pełniąc rolę taką, jak lekki karabin maszynowy w siłach zbrojnych innych panstw. Wiele browningów tego typu dostarczono w latach 1940-1941 do Wielkiej Brytanii, gdzie weszły w skład uzbrojenia jednostek Home Guard (obrony krajowej). Wyprodukowane na licencji karabiny automatyczne Browning używały armie: szwedzka, polska i belgijska. Mimo że bron ta weszła do masowej produkcji, nigdy nie stała się tak użyteczna, jak oczekiwał jej konstruktor. Jako karabin okazał sił zbyt ciężki, a drgania broni w dużym stopniu uniemożliwiały prowadzenie celnego ognia. Jak na lekki karabin maszynowy ważył za mało, stał niepewnie na dwójnogu, lufa szybko się przegrzewała i nie dało jej się szybko wymieniać, zamontowany u dołu magazynek trudno było wymienić w warunkach bojowych. Mimo tych wszystkich wad karabinu automatycznego Browning używały powszechnie przez prawie 50 lat armie różnych krajów, a nawet dzisiaj wiele egzemplarzy tej broni ma nadal zastosowanie. W ciężkim karabinie maszynowym Browning wykorzystano krótki odrzut lufy, a naboje ładowane są z taśmy. Model z 1917 był już nowoczesnym cekaemem chłodzonym wodą, wyposażonym w stabilny trójnóg. W 1920 w browningi uzbrojono samoloty i wówczas uznano za wystarczające chłodzenie broni powietrzem. Tak zmodernizowanego cekaemu zaczęły używać w operacjach na lądzie jednostki amerykanskiej kawalerii powietrznej, a w ślad za nimi cała armia USA. Standardowa wersja tego karabinu (M1919A4), wchodzącego w skład wyposażenia piechoty, miała kaliber 7.62 mm. cięższy zaś model (Browning M2) zastosowany w czołgach, samolotach oraz jako ciężka bron wsparcia piechoty kaliber 12.7 mm. Ciężki karabin maszynowy Browning jest jedna z najlepszych tego typu konstrukcji na świecie: wytrzymały, prosty w obsłudze i utrzymaniu. niezawodny w działaniu. Zalety tej broni zostały docenione przez siły zbrojne większości panstw zachodnich i prawdopodobnie długo jeszcze nie zastąpią jej inne rodzaje cekaemów