U-Boot (od Unterseeboot, czyli "łódź podwodna") był podczas obu wojen światowych niemieckim terminem określającym okręt podwodny.
Projekt budowy nowych łodzi podwodnych został oficjalnie zakazany na mocy Traktatu Wersalskiego, lecz już w 1922 zlecono m.in. przeprowadzenie badań.
Zespół ten zaprojektował wszystkie przyszłe łodzie podwodne, a dostawy do Hiszpanii, Finlandii i Turcji uzyskane przez organizację
"Ingenieurs Scheepsbouwkantoor" zostały wykorzystane jako kamuflaż późniejszych prób niemieckich łodzi. Marynarka, znająca obietnice Hitlera o przyszłej ekspansji, złożyła poufne zamówienia na okręty jeszcze przed oficjalnym odstąpieniem Niemiec od Traktatu Wersalskiego.
Zaskoczony świat stanął więc w obliczu "cudownego" rozrostu niemieckich sił podwodnych. Do września 1939 rozpoczęto budowę 65 łodzi, a dalsze 1070 ukończono do maja 1945.
Od 3 września 1939 do 8 maja 1945 zatopiono 785 łodzi. Siły podwodne Kriegsmarine liczyły łącznie około 41 000 ludzi, z których 28000 zginęło. Sprzymierzeni zapłacili za to wysoką cenę. Na skutek ataków łodzi podwodnych Niemiec, Włoch i Japonii, alianci i kraje neutralne straciły 2828 jednostek pływających o tonażu 14678231 BRT, a zdecydowanie największe szkody przyniosły ataki niemieckie (inne łodzie posłały na dno 175 alianckich statków).
W maju 1943 okręty Kriegsmarine poniosły tak wielką klęskę, że musiały zostać wycofane z Bitwy o Atlantyk. Mimo ogromnych strat morale niemieckich podwodniaków nie ucierpiało. Jednakże gdy tylko przygotowano nową taktykę i broń, walkę wznowiono. Podobny powrót zaplanowano na 1945 r., lecz uniemożliwiły go armie aliantów pustoszące niemieckie stocznie i ośrodki przemysłowe. Tę zadziwiającą prężność można przypisać energii i zdolnościom przywódczym admirała Karla Dónitza, najpierw dowódcy niemieckich sił podwodnych, następnie komendanta całej Kriegsmarine i w koncu następcy Fuhrera.
U.47
Okrętem podwodnym U.47 typu VII B dowodził komandor-porucznik Giinter Prien. Choć "asem" stał się dzięki wielu innym wyczynom, pamiętany jest przede wszystkim za swój śmiały atak na Scapa Flow w październiku 1939, kiedy storpedował brytyjski okręt wojenny Royal Oak. U.47 został zatopiony 7 marca 1941 przez korwety Arbutus i Camellia na wodach północnego Atlantyku.
U.48 Najskuteczniejszy okręt podwodny II wojny światowej: między wrześniem 1939 a czerwcem 1941 zatopił 51 okrętów.
U.110
Okręt podwodny U. 110 został zmuszony do wypłynięcia na powierzchnię 9 maja 1941 przez korwetę Aubrietia i niszczyciele Bulldog i Broadway. Zanim holowany U. 110 zatonął, na jego pokładzie znaleziono cenne informacje o maszynie kodującej "Enigma" i szyfrach łodzi podwodnych. Wartość uzyskanych danych była tak wielka, że nie ujawniano ich przez 20 lat.
U.505
U.505, duży okręt podwodny typu IXC, został przechwycony na północny zachód od Dakaru przez amerykański zespół operacyjny złożony z lotniskowca eskortowego Guadalcanal i niszczycieli eskortowych Chatelain, Jenks, Pillsbury. Zaholowano go do Stanów Zjednoczonych i przekazano po wojnie Muzeum Nauki i Przemysłu w Chicago.
Projekt budowy nowych łodzi podwodnych został oficjalnie zakazany na mocy Traktatu Wersalskiego, lecz już w 1922 zlecono m.in. przeprowadzenie badań.
Zespół ten zaprojektował wszystkie przyszłe łodzie podwodne, a dostawy do Hiszpanii, Finlandii i Turcji uzyskane przez organizację
"Ingenieurs Scheepsbouwkantoor" zostały wykorzystane jako kamuflaż późniejszych prób niemieckich łodzi. Marynarka, znająca obietnice Hitlera o przyszłej ekspansji, złożyła poufne zamówienia na okręty jeszcze przed oficjalnym odstąpieniem Niemiec od Traktatu Wersalskiego.
Zaskoczony świat stanął więc w obliczu "cudownego" rozrostu niemieckich sił podwodnych. Do września 1939 rozpoczęto budowę 65 łodzi, a dalsze 1070 ukończono do maja 1945.
Od 3 września 1939 do 8 maja 1945 zatopiono 785 łodzi. Siły podwodne Kriegsmarine liczyły łącznie około 41 000 ludzi, z których 28000 zginęło. Sprzymierzeni zapłacili za to wysoką cenę. Na skutek ataków łodzi podwodnych Niemiec, Włoch i Japonii, alianci i kraje neutralne straciły 2828 jednostek pływających o tonażu 14678231 BRT, a zdecydowanie największe szkody przyniosły ataki niemieckie (inne łodzie posłały na dno 175 alianckich statków).
W maju 1943 okręty Kriegsmarine poniosły tak wielką klęskę, że musiały zostać wycofane z Bitwy o Atlantyk. Mimo ogromnych strat morale niemieckich podwodniaków nie ucierpiało. Jednakże gdy tylko przygotowano nową taktykę i broń, walkę wznowiono. Podobny powrót zaplanowano na 1945 r., lecz uniemożliwiły go armie aliantów pustoszące niemieckie stocznie i ośrodki przemysłowe. Tę zadziwiającą prężność można przypisać energii i zdolnościom przywódczym admirała Karla Dónitza, najpierw dowódcy niemieckich sił podwodnych, następnie komendanta całej Kriegsmarine i w koncu następcy Fuhrera.
U.47
Okrętem podwodnym U.47 typu VII B dowodził komandor-porucznik Giinter Prien. Choć "asem" stał się dzięki wielu innym wyczynom, pamiętany jest przede wszystkim za swój śmiały atak na Scapa Flow w październiku 1939, kiedy storpedował brytyjski okręt wojenny Royal Oak. U.47 został zatopiony 7 marca 1941 przez korwety Arbutus i Camellia na wodach północnego Atlantyku.
U.48 Najskuteczniejszy okręt podwodny II wojny światowej: między wrześniem 1939 a czerwcem 1941 zatopił 51 okrętów.
U.110
Okręt podwodny U. 110 został zmuszony do wypłynięcia na powierzchnię 9 maja 1941 przez korwetę Aubrietia i niszczyciele Bulldog i Broadway. Zanim holowany U. 110 zatonął, na jego pokładzie znaleziono cenne informacje o maszynie kodującej "Enigma" i szyfrach łodzi podwodnych. Wartość uzyskanych danych była tak wielka, że nie ujawniano ich przez 20 lat.
U.505
2005-11-18 19:03:42